Op 2 juli 2011 is de pas 13-jarige Berend Veenendaal uit Otterlo overleden aan  de gevolgen van kanker. Eind 2008 is Berend ziek geworden en na een lange strijd heeft hij nu bijna een jaar geleden zijn race tegen kanker verloren. Berend was een levenslustige jongen met een enorme passie voor voetbal en dan met name voor Feyenoord. Zelf heb ik Berend leren kennen via Stichting Racen tegen Kanker en vooral wanneer Feyenoord had verloren kon ik hem heerlijk pesten. Tijdens een reis naar EuroDisney heb ik hem beloofd: Ik zal ik een keer gaan hardlopen in een Feyenoordshirt, waarop Berend zei: Daar hou ik je aan. En zo werd de Marathon de Alp ‘d Huez op voor mij een zeer speciale loop.

 

 

Woensdagmorgen om 8 uur vertrokken we vanuit het appartement naar de voet van de Alp ‘d Huez waar om 10 uur de start was van de eerste dag. Om 9 uur gingen de hemelsluizen nog even open en werden we verrast met een enorme regenbui. Om kwart voor 10 was het gelukkig weer droog geworden en vertrok ik richting de officiële start. Om precies 10 uur werd het startschot gegeven en daar begon ik aan de bijzondere tocht. Bijzonder omdat ik liep in een officieel Feyenoordshirt en omdat ik nog nooit 45 km bergop had gelopen, maar vooral bijzonder omdat het was voor Kanjer ‘Berend’.

 

De eerste honderden meters waren vlak en ik werd toegeschreeuwd door een enorme menigte van toeschouwers. Mijn gedachten gingen uit naar Berend en al die andere kanjers die de afgelopen jaren zijn overleden en waar ik toch een speciale band mee heb opgebouwd. Al snel begon het eerste en tevens steilste stuk van de beklimming. Het ging nog erg makkelijk en vrolijk werd ik vooral door de aanmoedigingen van de vele 1000-en aanwezige mensen. Muziek, toeters, pannen, alles werd gebruikt om herrie te maken en ik werd echt de berg opgeblazen. De eerste keer kwam ik boven en net voor de finish stonden de verzorgers klaar om mij de masseren en om eten en drinken aan te vullen. Zo snel als het kon pakte in een mountainbike en begon aan de weg naar beneden. De weg was nog niet geheel droog, dus voorzichtigheid was geboden, maar na ongeveer 25 minuten was ik beneden gekomen. Fiets inleveren, extra kleding uit en ik begon mijn 2^e klim de Alp op.

 

Nog steeds genietend van de grote hoeveelheid mensen gingen de eerste bochten uitstekend, maar toch begonnen de eerste pijntjes te komen waardoor ik zorgvuldig met mijn krachten moest omgaan. Vanuit bocht 7 keek ik schuin omhoog en ik dacht: O jee moet ik dat stuk weer helemaal omhoog, maar de kracht van mijn motivatie had deze gedachten weer snel ingehaald. Heel veel reacties onderweg op vooral het Feyenoordshirt en het mooiste begon na bocht nul. Daar stond een grote groep Feyenoord supporters die echt helemaal uit hun dak gingen wanneer ik er aan kwam. Meerennen, schreeuwen, zingen, het was fantastisch om dit stuk te lopen. De 2^e keer kwam ik weer bij de verzorging en de masseur had wel wat werk te verrichten, want deze 2^e keer ging me toch een stuk moeilijker af dan de 1^e keer. Weer aankleden, de 2^e fiets pakken en hup, naar beneden. Snel stond ik weer aan de voet van de berg en was klaar voor de laatste klim deze dag.

 

De temperatuur was inmiddels opgelopen en nog steeds waren er een enorm veel mensen op de berg aanwezig. De eerste 10 bochten gingen redelijk makkelijk en zo op de helft begonnen de pijntjes weer op te duiken. Vanaf bocht 7 niet meer omhoog kijken en doorgaan met het gezicht naar beneden, maar bij bocht 4 hoorde ik de Feyenoord supporters al weer zingen: hand in hand kameraden en met een grote glimlach liep ik richting deze enthousiaste mensen en vanaf deze bocht voelde in toch wat tranen in de ogen en dacht: wat zou Berend dit fantastisch hebben gevonden. En ook het laatste stuk naar de finish dacht ik aan al die kanjers die pas echt weten wat afzien is. Onder luid applaus kwam ik over de streep en had ik de ruim 45 km bergop voltooid. Natuurlijk genietend brak ik toch enigszins en vooral de gedachte aan al die ouders die een kind hebben verloren was bij mij enorm sterk zeker omdat ik gelukkig 2 gezonde kinderen thuis had zitten.