Zeker omdat het vorig jaar ‘onterecht’ negatief in het nieuws was gekomen, wilde ik toch voor de 3^e keer op rij deelnemen aan de Alp ‘d HuZes editie 2014. Het werd de mooiste keer met veel verhalen en voor mij persoonlijk werd het de strijd op de Alp, want het werd enorm afzien. Duizenden deelnemers deden mee en er stonden duizenden mensen op de berg om aan te moedigen. Het werd een groot feest, maar wel met een duidelijke boodschap: samen kanker de wereld uit helpen

 

Al op de zondag waren wij aanwezig in ons appartement boven op de berg precies voor de finish. Zo kon ik mij samen met mijn teamgenoten rustig voor bereiden voor de inspanning van de donderdag.

 

Woensdag: De woensdag was de enige regenachtige dag en deze stond in het teken van de Alp ‘d HuZus. De dag dat alle vrijwilligers de berg konden trotseren. Ondanks de vreselijke regen werd het een mooie dag met mooie prestaties. In de avond reden we in de auto samen met de bolderkar de berg af om naar de uitzending te gaan van de NOS / NCRV. Het werd een mooie uitzending en ik mocht zelf ook aan deze uitzending deelnemen en belangrijk was dat ik mocht vertellen waarom ik met de bolderkar de berg wilde trotseren: De in de afgelopen 10 jaar overleden kinderen herdenken en zo de ouders te laten zien dat wij ze niet zullen vergeten. Met veel ouders heb ik met onze stichting ‘Zorgeloos Kind’ een band op gebouwd en om deze kinderen te herdenken en ze ‘virtueel’ omhoog te trekken naar de top van berg vind ik een mooi gebaar. Na de uitzending de bolderkar veilig in de tent van de organisatie gezet om zo snel richting de top te gaan voor een korte nachtrust.

 

Donderdag: Om half 2 in de nacht ging de wekker, en was het de dag van de Alp ‘d HuZes. Toch wel gespannen was het stevig ontbijten, juiste kleding aantrekken en zo naar het dal te gaan voor de start. Een aantal van ons team ‘Noli me Tangere’ daalden met de fiets af in de nacht en een aantal gingen mee in de bus naar beneden. Beneden aangekomen nam ik afscheid van mijn teamgenoten omdat zij met de fiets omhoog gingen en ik de eerste keer dat rennend ging doen.

 

 

Het was beneden prima weer met zo’n 11 graden en om precies half 5 was de start. Het rennen ging uitstekend en ik kon genieten van al die kaarsjes in de bochten en ook het mooie gezicht van het licht worden rondom de Alp. Wel werd het steeds kouder boven en na 1:37 uur kwam ik over de finish. Gelijk weer eten en klaar maken voor de ‘koude’ afdaling om zo deze keer met de fiets omhoog te gaan. De afdaling was verschrikkelijk koud en beneden was het inmiddels 10 graden kouder geworden en was het bijna vriesweer. Veel mensen beneden waren onderkoeld en werden met dekens door de vele vrijwilligers opgevangen.

 

Ik was de afdaling goed doorgekomen en beneden deed ik veel kleren uit om zo de klim met de fiets te beginnen. Al snel was mij duidelijk dat ik het fietsen veel zwaarder vond dan het rennen, maar langzaam kreeg ik de zware ATB verder de berg op. Het was inmiddels lekker druk op de route geworden en dat geeft heel veel energie om niet op te geven. Na ruim 2 uur kwam ik boven en eigenlijk moest het nu echt gaan beginnen. Boven weer één en ander gegeten en lekker dik aangekleed om zo de 2^e afdaling van de dag te beginnen. Deze afdaling verliep in ieder geval een stuk warmer en beneden kon ik mij gaan opmaken om de loop te beginnen met de bolderkar.

 

Door het mooie stuk in de Telegraaf en door de uitzending van de NOS/NCRV waren er heel veel mensen die al stonden te wachten op mijn vertrek en vanaf het begin dat ik mijn harnas aanhad en de wagen achter mij aan, werd het een bijzondere tocht. Mensen bij de start wilde graag foto’s maken, even de kar aanraken of zelfs even in de kar zitten en voordat ik de reis kon beginnen was er zeker een half uur verstreken. Vooral het besef van de mensen dat er op de vlaggen de namen stonden van al die overleden jongeren raakte ze diep. Rond de route stonden de mensen te schreeuwen en aan te moedigen en is de naam ‘Bolderkarman’ wel duizend keer gevallen.

 

Het eerste stuk is relatief vlak om zo gelijk linksaf te gaan en dan gelijk tegen een enorme muur van 13% helling aan te lopen. Ik probeerde een strak tempo aan te houden omhoog en dat ging de eerste paar bochten uitstekend. De buikspieren stonden echt op klappen na 5 bochten en ik moest na iedere 2 bochten even rusten om vooral de buikspieren wat rust te geven. Onderweg gingen er verschillende mensen mee in de kar, om foto’s te maken, om te filmen of om gewoon even in de kar te zitten.

 

 

Het werd steeds zwaarder en met bagage en zonder inzittenden woog de kar al ruim 75 kilo en onderweg kwam er dan nog telkens 50 tot 80 kilo bij. Ik moest nu een stuk lopen en dan weer stoppen om mijzelf wat rust te geven om zo daarna weer langzaam op gang te komen. Onderweg kwamen mensen me omhelzen, klopjes geven en werd mij eten en drinken aangereikt, en hoe hoger ik kwam hoe drukker het werd. De radio kwam naast me lopen om live te interviewen en woordje voor woordje kon ik ze nog te woord staan.

 

De laatste bochten waren fantastisch en emotioneel. Mensen wilde met me praten en ze vertelde me soms de meest verscheurende verhalen en dan kreeg ik een knuffel en kon ik mijn weg weer vervolgen. Inmiddels had ik 2 prachtige kinderen in de kar en die waren er niet uit te slaan. Ze vonden het fantastisch. Ook nu ‘met nog een kilometer’ te gaan stonden er mensen huilend bij de kar en een man kwam me bedanken met tranen in zijn ogen. Het laatste rechte stuk was echt heel bijzonder en al die duizenden mensen stonden te juichen en te springen en de kinderen zwaaiden gelukkig voor mij, want dat zat er voor mij even niet meer in.

 

De kar met de vlaggen met de daarop al die namen was boven gebracht en dat waren mijn motortjes om de missie te voltooien. Deze kinderen heb ik mogen kennen en ook de ouders ken ik, en deze ouders hebben samen gevochten voor het leven van hun kind. Helaas is dat niet gelukt en natuurlijk kan het verdriet niet wegnemen, maar ik hoop dat de ouders begrijpen dat wij ze niet zullen en willen vergeten.

 

 

Al mijn teamgenoten zijn ook allemaal meerdere keren veilig bovengekomen en samen hebben we veel geld ingezameld om zo kanker de wereld uit te krijgen. Samen gaan we dat redden en daar willen heel veel mensen, heel veel moeite voor doen.

 

Ik wil mijn hoofdsponsoren speciaal bedanken en dat zijn: Creetion, WhiteVision, Maxim sportvoeding, Walking Wagon uit Nijmegen en Veda Bikes uit Ede. Dankzij deze bedrijven heb ik veel kunnen trainen met goed materiaal en heb ik de missie kunnen volbrengen.

 

Daarnaast dank aan: Fietscity Ede, Hora Barneveld, De Wit Hekwerken, Geurts Conserven, Stopaq, Slee Buitensport Utrecht en ook Fitz Healthclub Barneveld voor het altijd kunnen trainen in hun sportcentra.

 

Ook dank ik mijn teamgenoten voor de fantastisch week en verder alle vrijwilligers deze dagen en toeschouwers die massaal op de berg waren. Alle mensen die hebben gedoneerd wil ik danken en ook de Telegraaf en de NOS / NCRV voor hun fantastische bijdragen.

 

Verder krijg ik vaak de vraag: Hoe hou je dat vol? Dat is heel simpel mensen. Ik loop op GOD’s Power zoals ik dat altijd zeg. Ik mag geloven in die fantastisch GOD die altijd voor mij klaar staat. Samen met Hem is er helemaal niets wat mij in weg zou kunnen staan.